Przyszły papież Jan Paweł II i święty na świat przyszedł 18 maja 1920 roku w Wadowicach.
Lolek, bo tak na niego wołali w latach dziecięcych, był pilnym uczniem, chętnie też pomagał w nauce kolegom ze szkolnej ławki.
Jego dzieciństwo i lata młodzieńcze nie były łatwe. Gdy miał 9 lat, zmarła ukochana przez niego mama. Trzy lata później odszedł starszy brat Karola – Edmund. Niewiele dłużej cieszył się miłością ojca, który zmarł w 1941 r. w Krakowie.
Święcenia kapłańskie przyjął 1 listopada 1946 r. Następnie studiował w Rzymie. Dwa lata później został wikarym w parafii w Niegowici. Obecnie drewniany kościół z Niegowici, w którym młody ksiądz pełnił posługę kapłańską, znajduje się w Mętkowie (powiat chrzanowski). Został przeniesiony w latach 1972-1974.
Karol Wojtyła został biskupem pomocniczym w 1958 r, arcybiskupem Krakowa 6 lat później. W gronie kardynałów znalazł się w 1967 r.
16 października 1979 r. został wybrany papieżem. Przyjął imię Jana Pawła II.
13 maja 1981 r. niewiele brakowało by zginął. Na placu św. Piotra w Rzymie strzelał do niego turecki zamachowiec Ali Agca.
W pontyfikacie bardzo bogatym w pielgrzymki Papieża Polaka do krajów na całym świecie, szczególne miejsce zajmują wizyty w Polsce. Pierwsza z ośmiu z nich była w 1979 r. W jej trakcie m.in. odprawił mszę świętą na terenie byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz II-Birkenau. Wtedy, podczas homilii, padły słynne słowa: „Nie mogłem tutaj nie przybyć jako papież”.
Zmarł 2 kwietnia 2005 r. Beatyfikowany 1 maja 2011. Papież Franciszek ogłosił Jana Pawła II świętym 27 kwietnia 2014 r.
Na początku maja 2020 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny rodziców Karola Wojtyły – Karola Wojtyły i jego żony Emilii z Kaczorowskich.
W domu rodzinnym w Wadowicach znajduje się obecnie nowoczesne, multimedialne muzeum poświęcone rodzinie Wojtyłów i życiu oraz dziełu Papieża Polaka.[/vc_column_text][vc_column_text]
Wybrane fragmenty z homilii Jana Pawła II wygłoszonej podczas mszy św. na terenie byłego niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau 7 czerwca 1979 r.[/vc_column_text][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1522″]Fot. Lidia Foryciarz/Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Przybywam tu dzisiaj jako pielgrzym. Wiadomo, że nieraz tutaj bywałem… bardzo wiele razy! Wiele razy schodziłem do celi śmierci Maksymiliana Kolbe, wiele razy klękałem pod murem zagłady i przechodziłem wśród rozwalonych krematoriów Brzezinki. Nie mogłem tutaj nie przybyć jako papież”.
[/thb_image][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1525″]Fot. Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Przybywam więc do tego szczególnego sanktuarium, w którym narodził się – mogę powiedzieć – patron naszego trudnego stulecia, podobnie jak dziewięć wieków temu narodził się pod mieczem na Skałce Stanisław, patron Polaków”.
[/thb_image][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1528″]Fot. Lidia Foryciarz/Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Oczywiście, że przybywam, aby się modlić wspólnie z wami wszystkimi, którzy tu dziś jesteście i – wspólnie z całą Polską – i wspólnie z całą Europą. Chrystus chce, abym stawszy się następcą Piotra świadczył przed całym światem o tym, co jest wielkością człowieka naszych czasów – i co jest jego nędzą. Co jest jego klęską i co jest jego zwycięstwem”.
[/thb_image][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1531″]Fot. Józefa Mostowik/Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Przychodzę więc i klękam na tej Golgocie naszych czasów, na tych mogiłach w ogromnej mierze bezimiennych, jak gigantyczny grób nieznanego żołnierza. Klękam przy wszystkich po kolei tablicach Brzezinki, na których napisane jest wspomnienie ofiar Oświęcimia w następujących językach: polskim, angielskim, bułgarskim, cygańskim, czeskim, duńskim, francuskim, greckim, hebrajskim, jidisz, hiszpańskim, flamandzkim, serbo-chorwackim, niemieckim, norweskim, rosyjskim, rumuńskim, węgierskim, włoskim”.
[/thb_image][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1533″]Fot. Zofia Łoboda/Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Oświęcim jest rozrachunkiem z sumieniem ludzkości poprzez te tablice, które świadczą o ofiarach jakie poniosły narody. Oświęcim jest miejscem, którego nie można tylko zwiedzać. Trzeba przy odwiedzinach pomyśleć z lękiem o tym, gdzie leżą granice nienawiści”.
[/thb_image][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1536″]Fot. Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Oświęcim jest świadectwem wojny. To wojna niesie z sobą ów nieproporcjonalny przyrost nienawiści, zniszczenia, okrucieństwa. A jeśli nie da się zaprzeczyć, że objawia również inne możliwości ludzkiej odwagi, bohaterstwa, patriotyzmu, to jednak rachunek strat przeważa. Coraz bardziej przeważa – im bardziej wojna staje się rozgrywką wyrachowanej techniki zniszczenia”.
[/thb_image][vc_empty_space][thb_image caption=”true” image=”1538″]Fot. Zofia Łoboda/Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
„Za wojnę są odpowiedzialni nie tylko ci, którzy ją bezpośrednio wywołują, ale również ci, którzy nie czynią wszystkiego, co leży w ich mocy, aby jej przeszkodzić”.
[/thb_image][vc_empty_space][vc_message message_box_color=”success” icon_fontawesome=”fa fa-hand-o-right”]Sprawdź swoją wiedzę o Janie Pawle II
Weź udział w przygotowanym przez nas quizie:
https://quiz.muzeumpamieci.pl/[/vc_message][/vc_column][/vc_row]
