” W styczniu 1945 r. miała miejsce ewakuacja obozu Auschwitz-Birkenau. Ci więźniowie, którzy nie mogli pójść, zostali w szpitalu, w barakach. Przyjaciel mojego ojca – lekarz z Warszawy, którego poznał w obozie, miał gangrenę, nie mógł chodzić. Zabrali go jacyś ludzie z Osieka, przyjechali do obozu po swoich bliskich. Zabrali go. Prosił, żeby się skontaktowali z ojcem. Kontakt był przez listonosza Zawiszę, który pozdrowił tatę od Rudolfa Diema. Matka, wraz z bratem ojca – Władysławem, wyruszyła pieszo z moimi dziecięcymi sankami po doktora. Tak go przetransportowali. Droga była bardzo ciężka i długa. Pan Rudolf był u nas w domu pół roku. Ojciec organizował lekarstwa. Potem przyjechała po niego żona. Z tatą utrzymywali kontakt przez cały czas. Rudolf Diem był naczelnym lekarzem kolejowym w Warszawie.

W 1945 roku przyszli do naszego domu Anglicy, było ich 10. Przyszli na nogach z obozu, jeszcze przed nadejściem Rosjan. Przyprowadziła ich policja niemiecka, szukali miejsca, aby ich zakwaterować. Moja rodzina ich przyjęła. Tata zwoził od sąsiadów koce, sienniki. Mama gotowała. Byli u nas 3, 4 dni. Spali w kaflarni, tam było ciepło. Dawali nam czekoladę, pamiętam. Czekali na pociąg. Po wojnie dostaliśmy od nich pozdrowienia. Rodzice spalili list, bali się Służby Bezpieczeństwa.

Ojciec wraz z wejściem Rosjan w 1945 r. został aresztowany przez NKWD i przebywał miesiąc w areszcie w Bielsku. Aresztowali też mamę i panią Dąbrowicką za kolaborację z Niemcami (mama wyciągnęła z obozu trzy osoby – to było podejrzane). NKWD aresztowało bardzo dużo osób. Panią Dąbrowicką wysłali na 5 lat do kołchozu w Gruzji. Mama wyszła po trzech miesiącach. Nie było miejsca w pociągach. Przekazali ją polskim władzom. Jej siostry chodziły na nogach z Kęt do Bielska i przynosiły jej jedzenie. Przekupywały strażników. Za zegarek można było przekazać jedzenie. „

Barbara Sztur, Kęty

” Tak wszystko pamiętam. Wszyscy siedzieli u nas. Był domek drewniany, nie? U nas piwnice były wygodne, bo pod całym domem były, było wymurowane z cegły sklepienie, ale były wygodne. I tam w tej piwnicy u nas siedzieli. Ludzie ci, co byli wysiedleni tam w Grojcu, tam byli bauery, ale to się bali jeszcze do swojego domu iść, bo nie wiedzieli jeszcze, co się stanie. To u nas tam z dziećmi byli, pełna piwnica ludzi, Matko Bosko Święta. A ja całą noc w kuchni siedziałem i przez okno, bez światła, wszystko widziałem. Tam na wschód były Głębowice, to widziałem, jak te kule świecą, jak leciały, całą noc obserwowałem. I tam takie łuki były, to tak szli takimi plutonami, jeden za drugim. A to śnieg był, a wszyscy po białemu, Niemcy po białemu ubrani, Ruscy po białemu. Widziałem – wojsko idzie, wojsko idzie, ale nie wiedziałem jakie. A tu drogą jak szli, drogą jak szli, no to też Niemcy szli, to obserwowałem: karabin niósł to stanął , zarepetował i strzelił i zaś zawiesił i zaś naprzód, zaś naprzód. I tak to było.”

Stefan Kuźma, Osiek